H aan H

Psychisch / Volgens mij begin ik het te snappen?

Het Dolhuys in Haarlem,


Het Dolhuys beschikt over een (inter)nationaal kenniscentrum waar de expertise van het museum wordt gebundeld. Het kenniscentrum omvat alle expertise en kennis zoals deze aanwezig is bij de medewerkers, participanten en adviseurs, in de objectcollecties, de beeldcollectie (meer dan 20.000 beelden), de historische bibliotheek (7.000 titels) en de mediatheek (750 banden en films) van Het Dolhuys.
Het kenniscentrum verricht research en draagt actief en op stimulerende wijze bij aan de ontwikkeling en uitvoering van het programma van Het Dolhuys. Het kenniscentrum stimuleert de bestudering van de omgang met waanzin in Nederland, zowel binnen als buiten de eigen muren. Tevens levert het kenniscentrum vanuit haar specifieke en unieke deskundigheid waar mogelijk een bijdrage aan de discussie over ontwikkelingen in de samenleving die zich verhouden tot de psychiatrie.

Het Dolhuys kan hiermee zowel nationaal als internationaal een grotere rol spelen op het gebied van psychiatrie met betrekking tot destigmatisering, educatie, opinievorming en kennisontwikkeling voor zowel het publiek als inhoudelijk betrokkenen. 

En ik denk dat ik hier misschien dan eindelijk ben gekomen bij een centrale thematiek in mijn interesses en fascinaties. Wat is normaal? En bestaat dat eigelijk wel? En als normaal niet bestaat, bestaat abnormaal dan ook niet? 

Zo als ik al eerder heb besproken, vind ik deze opdracht een beetje geforceerd aanvoelen. Ik vind het lastig om zo open te klappen tegenover iedereen die dit kan lezen. Ik heb ze liever niet te dichtbij. Met dat gezegd te hebben moet ik wel toegeven dat door de worstelingen ik wel in een helder moment hier terecht ben gekomen. Het Dolhuys is een prachtig museum met een ontzettende geschiedenis. Ik ben er al een aantal keer geweest. Het is educatief, interessant, shockerend en roept vragen op, zoals hierboven. Het is sowieso voor iedereen een aanrader om daar een keertje te gaan kijken, en te voelen hoe het was om in een git zwarte isolatiecel van 1 bij 1,5 opgesloten te zitten, zo donker heb je het nog nooit gezien.  

Mijn medische interesses komen hier ook in terug. In het het dolhuys worden ook fysiologische en lichamelijke (im)perfectie gekoppeld aan wat normaal is. Mijn voorkeur voor de freaks, en ingewikkeld ogende spalken of vreemde en verjaarde protheses kunnen hier ook aan worden gelikt. Het zelfde geld eigelijk ook voor de foto's in het 'stukje' fotografie. Daar gaat het ook over bijzondere en bizarre figuren. Hierdoor ben ik in ieder geval een stap verder in mijn onderzoek, of misschien komt het nu pas allemaal samen voor mij. 

Dit zijn een aantal foto's die ik in het Dolhuys heb gezien. De eerste is van een apparte tentoonstelling over ouder worden, we zullen door gaan geheten. Dat was een prachtige tentoonstelling die het ouder worden koppelde aan het nu. Een wereld waarin alles mogelijk is om dit tegen te gaan en alles en iedereen aanspoort om perfect te zijn. Het woord perfectie staat op het zelfde wiebelige randje als het woord normaal. En imperfectie of abnormaliteit zijn onderwerpen waar ik ook mijn tekst voor Maya over heb geschreven.

Helaas was ik te laat, en was de tentoonstelling in Amsterdam al voorbij, maar er over gehoord heb ik genoeg, en hier is de website ; www.nietnormaal.nl

Geweldig veel beeld, wat wederom aansluit bij dit onderwerp.

En nog verder beeldend onderzoek;

Vanzelf sprekend zijn het Simulacrum en perfectie het zelfde. In de tekst die ik vorig jaar heb behandeld over de kracht van de mode en gek genoeg ook in de tekst die ik presenteerde over fotografie, kwam het woord simulacrum meerdere keren voor. 

Jean Baudrillard stelt dat niet alleen de kunst maar ook de werkelijkheid veranderd onder het geweld van de media. Hij vind dat we in een Simulacrum leven (een schijnwaarheid) Waardoor we de dingen geloven die we geloven omdat we ze al hebben gezien (of eerder hebben geloofd ) Media reflecteert de werkelijkheid niet maar construeren die, media representeert niet maar simuleert. Een voorbeeld is dat je op vakantie gaat en naar huis schrijft dat de zee net zo blauw is als op de ansichtkaarten, het is zo blauw omdat het beeld al gevormd is voordat je het in het ziet. Baudrillard waarschuwt dat de lijn tussen echt en onecht flinterdun is geworden.

En ook dit schemert door in mijn interesses. Want o.a, door het opgelegde schoonheidsideaal ontstaat er een kwestie die spreekt over normaal of niet normaal. Maar iedereen weet toch dat perfectie net zo fictie is als Walt Disney?

Bij het kijken naar jezelf komt Jacques Lacan met de zogenoemde spiegelfase. Hier gaat het over het begin, als baby dat je, je nog niet van jezelf bewust bent maar dat moeders schijnbaar vaak voor de spiegel met hun kind staan en dat het kind op zeer jonge leeftijd en leert zich zelf te herkennen. Deze identificatie is belangrijk voor het opbouwen van de identiteit. Voor Lacan is het cruciaal dat de identificatie op het spiegelbeeld is gebaseerd. Volgens hem is het spiegelbeeld altijd een idealisatie van het kind. Dit is volgens Lacan de tragiek van de mens; we bouwen namelijk onze identiteit op een ideaal beeld waar we nooit aan kunnen voldoen. als we wat meer metaforisch kijken naar dit proces zit het kind bijvoorbeeld het ideaal beeld van zichzelf gereflecteerd in de ogen van zijn ouders, als je ouder word zie je dit in de ogen van je partner. We hebben dit beeld nodig om ons ego te kunnen vormen en het is een gezonde narcistische blik die noodzakelijk is voor onze identiteit.

Deze spiegel analyse word veelvoudig in beeld gebruikt. Bijvoorbeeld de held in een film, de held word het ideaalbeeld waar we ons mee identificeren. Popsterren, acteurs, en modellen bieden ons alle kans om ons te identificeren met een niet haalbaar ideaal beeld. In deze maatschappij waar voeding, fitness, sport en schoonheid steeds belangrijker worden, word het ideaalbeeld steeds onbereikbaarder.

Veel mensen zijn hierdoor uitermate ontevreden over hun uiterlijk en dat kan lijden tot ziektes als anorexia, bolumia en plastische chirurgie. 

Peter Boneskine

Freakingnews.com

Keira Knightley

En dan dit;

Lukasz Pareza

Ik kwam op deze kunstenaar toen ik aan het zoeken was naar levenloze plekken. Deze Poolse kunstenaar maakt in een hele eigen stijl schilderijen, animaties en video's. Zijn studie's van honden en eenzame plekken zijn prachtige sfeerbeelden die een naar smaakje achter laten in je mond. Het sluit goed aan bij mijn fascinatie voor de eerder besproken onderwerpen. Hij sleurt de kijker het beeld in en als toeschouwer sta je midden in zijn eenzame en mysterieuze landschappen. Prachtig.

Ziek

Aux Raus - Coffin Poser

Colage

Askan Honavar

Mario Wagner

Eigen werk

 

 

De fascinatie voor het bizarre en onwerkelijke in de werkelijkheid heb je goed gezien. Dat klopt inderdaad. Alleen geloof ik wel dat het voor mij niet zo zeer gaat over het bizarre en onwerkelijke in de werkelijkheid als wel; de waarheid. Wat er nu gebeurd in een/de wereld waar alles zo ontzettend mooie en prachtig word gepresenteerd. Ik denk dat het voor mij meer te maken heeft met het laten zien van de birariteiten die de wereld heeft, het is wel degelijk waar. Natuurlijk als illustrator kun je dit vergroten en het daardoor duidelijker vertellen. Misschien zie je dit nog niet in alles wat hier op het blog te zien is maar voor mij heeft het allemaal met elkaar te maken en zijn de freaks net zo belangrijk als de collages met gemaskerde mannen, ze vertellen toch iets over wat er gebeurd (of gebeurd is) maar wat niet zo "prachtig" word gemaakt door de media en dergelijke. Ik heb de afgelopen dagen veel na gedacht over de thematiek die ik hieraan zou kunnen koppelen en eerlijk gezegd ben ik er nog niet helemaal uit. Ik geloof dat het te maken heeft met de waarheid vertellen maar ik besef me ook dat het vooral om mijn waarheid gaat. Dus misschien is dat het wel, en zeker door het feit dat ik zelf op Heliomare heb gezeten, en elke 2 maanden minimaal naar het ziekenhuis ga voor behandelingen, denk ik dat ik daar meer van wil laten zien. Juist omdat het voor mijn gevoel niet genoeg gebeurd. Nu ook, met de plannen van het kabinet om PGB's te schrappen... Ik kan daar wel om janken, niet voor me zelf maar voor de mensen waarvan ik weet dat zij het nodig hebben, en dat het hier om de zwakste in de maatschappij gaat hoef ik niet duidelijker te benadrukken maar het maakt me kwaad. Ik ga hier op verder en heb ook besloten om mijn teksten voor narratief (de lessen van Maya) hier over te schrijven. Uiteindelijk hoop ik er achter te komen wat een centraal begrip kan zijn voor de thematiek in mijn werk. Het is voor mij lastig om terug te denken aan die tijd maar ik denk dat hier wel de kern van mijn drang om te vertellen is geboren. 

Betreft fotografie is het voor mij het medium wat het dichts komt bij de realiteit en hierdoor de waarheid sterk kan vertonen. Ik maak graag zelf foto's maar presenteer dit zelden als een eindwerk, het is meer een tussenstop of hulpmiddel.

Ik hoop hiermee een beetje je vragen te hebben beantwoord. Ik wil hier nog aan toevoegen dat ik deze opdracht zeer zwaar aanga en merk dat ik het moeilijk vind om dit zo op internet te hebben staan, het is een heel persoonlijk verhaal. En in hoeverre ik daar duidelijk genoeg in ben weet ik niet maar het word mijzelf langzaam duidelijk dat ik iets moet met die tijd die ik op Heliomare heb gezeten. Daar zat ik toch echt tussen hedendaagse freaks, daar realiseerde ik mij dat ik nergens voor geschikt was behalve tekenen en werken met mijn handen.