Fotografie vind ik heel belangrijk. Omdat fotografie op diverse manieren ingezet kan worden, wil ik het hier hebben over de
Magnum Photos. Toen ik 16 was ging ik voor het eerst naar een tentoonstelling van Magnum in het Stedelijk Museum, het was tevens de viering van 60 jaar
Magnum Photography. Eerst had ik mijn twijfels bij "foto's" in een museum. Ik denk dat ze daarom ook zo hard binnen kwamen. Nu weet ik dat het (vaak) bij Magnum over actualiteiten gaat en de foto's zijn altijd gekoppeld aan een verhaal. Destijds was ik er perplex over, deze foto's die vertelde wat er in de afgelopen 60 jaar allemaal was gebeurd in de wereld. Het was ontzettend indrukwekkend. Mijn vader werkt bij de Volkskrant bij de foto redactie, hij heeft die baan sinds een paar jaar, maar hij heeft altijd een passie gehad voor fotografie. Hij stuurt hij mij regelmatig foto's en boeken als, 'een jaar in foto's' op. Met veel beroering kijk ik ernaar. Op een foto is het echt, en zeker op nieuws foto's waarin niks in scène is gezet. Het is een moment opname van een grotere context. De foto's van akelige situaties blijven bij mij altijd langer hangen dan 'mooie plaatjes'. Voor mij heeft het te maken met de waarheid vertellen, eerlijk zijn. Wat er speelt, al het nare waar je liever niet aan denkt of naar kijkt. Dat je bewust bent van ellende en geluk ervaart omdat het (eigenlijk) zo ver van je bed verwijderd is.
Hier drie foto's van Christopher Anderson, aangesloten bij Magnum.
Hier een aantal foto's van Micha Bar-Am, ook aangesloten bij Magnum.
Wat ook een prachtig voorbeeld is van fotografie met een verhalende context zijn de foto's van Claire Martin. Ook zij is aangesloten bij Magnum. Haar serie '
Downtown East Side' laat niet alleen prachtige foto's zien van een minder prachtig deel in de wereld maar zij heeft ook kleine stukjes achtergrond informatie bij al haar gefotografeerde mensen toegevoegd op
haar website.
Hier een aantal foto's uit de serie Downtown East side.
Dag Meike, naar aanleiding van je blog heb ik een paar opmerkingen:
BeantwoordenVerwijderen- Op beeldend gebied zie ik nu een fascinatie voor het bizarre en het onwerkelijke in de werkelijkheid. De serie van mannen met hyena's en de Magnum-foto's komen hierin wel met elkaar overeen. Is dit waar je naar op zoek bent? En zou je hier dan ook een thematiek aan kunnen koppelen?
- Je hebt een sterke voorkeur voor fotografie als medium. In hoeverre komt dit overeen met jouw eigen werk? Maak je gebruik van fotografie, of vind je jouw rol als illustrator vergelijkbaar met die van fotograaf? Of gaat het alleen om de onderwerpen die je op de foto's ziet?
- In het verlengde daarvan: heb je jouw eigen werk al eens uitgebreid geanalyseerd? Het staat nu niet op het blog, maak daar ruimte voor. Wellicht wordt dan jouw koppeling met de context duidelijk. Waar sta jij als illustrator ten opzichte van de context die je laat zien?
Hoi Tonnie,
BeantwoordenVerwijderenDe fascinatie voor het bizarre en onwerkelijke in de werkelijkheid heb je goed gezien. Dat klopt inderdaad. Alleen geloof ik wel dat het voor mij niet zo zeer gaat over het bizarre en onwerkelijke in de werkelijkheid als wel; de waarheid. Wat er nu gebeurd in een/de wereld waar alles zo ontzettend mooie en prachtig word gepresenteerd. Ik denk dat het voor mij meer te maken heeft met het laten zien van de birariteiten die de wereld heeft, het is wel degelijk waar. Natuurlijk als illustrator kun je dit vergroten en het daardoor duidelijker vertellen. Misschien zie je dit nog niet in alles wat hier op het blog te zien is maar voor mij heeft het allemaal met elkaar te maken en zijn de freaks net zo belangrijk als de collages met gemaskerde mannen, ze vertellen toch iets over wat er gebeurd (of gebeurd is) maar wat niet zo "prachtig" word gemaakt door de media en dergelijke. Ik heb de afgelopen dagen veel na gedacht over de thematiek die ik hieraan zou kunnen koppelen en eerlijk gezegd ben ik er nog niet helemaal uit. Ik geloof dat het te maken heeft met de waarheid vertellen maar ik besef me ook dat het vooral om mijn waarheid gaat. Dus misschien is dat het wel, en zeker door het feit dat ik zelf op Heliomare heb gezeten, en elke 2 maanden minimaal naar het ziekenhuis ga voor behandelingen, denk ik dat ik daar meer van wil laten zien. Juist omdat het voor mijn gevoel niet genoeg gebeurd. Nu ook, met de plannen van het kabinet om PGB's te schrappen... Ik kan daar wel om janken, niet voor me zelf maar voor de mensen waarvan ik weet dat zij het nodig hebben, en dat het hier om de zwakste in de maatschappij gaat hoef ik niet duidelijker te benadrukken maar het maakt me kwaad. Ik ga hier op verder en heb ook besloten om mijn teksten voor narratief (de lessen van Maya) hier over te schrijven. Uiteindelijk hoop ik er achter te komen wat een centraal begrip kan zijn voor de thematiek in mijn werk. Het is voor mij lastig om terug te denken aan die tijd maar ik denk dat hier wel de kern van mijn drang om te vertellen is geboren.
Betreft fotografie is het voor mij het medium wat het dichts komt bij de realiteit en hierdoor de waarheid sterk kan vertonen. Ik maak graag zelf foto's maar presenteer dit zelden als een eindwerk, het is meer een tussenstop of hulpmiddel.
Ik hoop hiermee een beetje je vragen te hebben beantwoord. Ik wil hier nog aan toevoegen dat ik deze opdracht zeer zwaar aanga en merk dat ik het moeilijk vind om dit zo op internet te hebben staan, het is een heel persoonlijk verhaal. En in hoeverre ik daar duidelijk genoeg in ben weet ik niet maar het word mijzelf langzaam duidelijk dat ik iets moet met die tijd die ik op Heliomare heb gezeten. Daar zat ik toch echt tussen hedendaagse freaks, daar realiseerde ik mij dat ik nergens voor geschikt was behalve tekenen en werken met mijn handen.